3 jaar gezien vanuit Ray

Ik weet heel goed dat mijn zangkunsten meer kritiek opleveren als Gordon's vals gejammer, en dat ik compleet uit de maat loop, letterlijk en figuurlijk. En toch heb ik iets met teksten van liedjes, 26 maart 2021 trokken wij voor de laatste keer de deur achter ons dicht op de Marijkehof, in mijn hoofd klonk ‘House for sale’ van Margriet Eshuijs. Nog een paar dagen en we zijn nu 3 jaar verder.

 

Wij hadden een nieuw avontuur voor de boeg, de volgende dag zouden wij de sleutel krijgen van onze Statek in Brezany nad Ohri, en het grote klussen kon beginnen. Zoals velen weten werd ons dappere geklus onverwacht onderbroken op 8 oktober doordat ik in het ziekenhuis terecht kwam met een aorta ruptuur. Voordat ik weer enigszins wist wat er om me heen gebeurde (eerst coma en vervolgens afkicken van de morfine, amfetamine en ketamine) was het begin december. Tig keer op een dag was Lil Nas met ‘Star Walkin’ op MTV, destijds geen idee wie dat was, maar die eerste regel: ‘Don't ever say it's over if i'm breathing...’
Artsen waren ervan overtuigd dat het hoogst haalbare een rolstoel zou worden, dat zouden we nog wel eens zien! Ik kon op dat moment nog niet eens zelf eten, laat staan omhoog komen uit bed of zitten, maar ik was niet dood. Nuchter als altijd dacht ik natuurlijk al wel weer na over onze verbouwing, ik had toch niks beters te doen, en fietsen, elke dag weer die fiets waar ik liggend mijn benen op kon trainen om ze weer "wakker" te krijgen en spieren op te bouwen.

26 maart 2022 werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, precies een jaar in ons nieuwe huis, toeval bestaat niet. Onderweg naar huis met de radio aan, ‘As it was’ van Harry Styles, die tekst projecteerden wij meteen op onszelf al gaat het nummer over iets heel anders.
Veel tijd om bij te komen gaf ik Hinke niet, dat is het nadeel als je met een eigenwijs getrouwd bent. Ik heb vrijwel meteen het uitgestelde zonnepaneel project weer opgepakt en aangezwengeld,  ik kon niet lopen, maar wel mailen, appen en bellen. En heel veel slapen, ik was nog lang niet beter.
Voor Hinke was het bijna ondenkbaar hoe nu verder, het huis was een bouwput , en nu doorgaan met verbouwen met een man in een rolstoel die nooit iets wilde laten doen, hoe dan ... Maar in mijn tijd in het ziekenhuis was ik er ook achter gekomen dat je niet alles zelf kon en hoefde te doen, ‘Let it go’ en dat deed ik dan ook.

Eerst kregen we diverse vrienden over de vloer, zij waren een grote hulp met het voor ons bewoonbaar maken van onze bouwput. Via via vond ik vervolgens een aannemer die met 6 man een 2-tal weken kwam verbouwen, in die 2 weken is er een gigantisch begin gemaakt met de ontbijtruimte (hospoda ?) en de gastenkamer. 2022 eindigt hier, er is veel gebeurd en tussendoor zijn veel ziekenhuisbezoeken, een tweetal operaties en een longontsteking met opname. 

 

In het nieuwe jaar komt Honza op ons pad, hij woont hier in ons dorp en zal ons komen helpen met wat stucwerk. Honza blijkt veel meer te kunnen helpt ons met de laatste loodjes met onze ontbijtruimte en gastenkamer. Vervolgens wordt de complete voorkant van onze boerderij opgeknapt en gaat hij, volgens plan, door naar zijn volgende klus.

 

Ik had mezelf al verdiept in Workaway en ook een account en beschrijving van ons en ons project gemaakt. Workawayers zijn mensen die de wereld rond trekken en in ruil voor onderdak en eten enkele uren per dag helpen in en om het huis, de duur van hun verblijf gaat in overleg. Onze eerste Workawayers waren een stel uit Nieuw Zeeland, Kevin en Tracey, zij bleven 2 weken en hielpen voornamelijk met veel kleine dingen en mooie verhalen.

 

Ondertussen was het mij gelukt om, na de operatie waarbij mijn voet recht gezet werd, te leren lopen met krukken. Weliswaar enkel in huis en kleine stukjes, maar je moet ergens beginnen. Dit gaf mij meteen de mogelijkheid om me weer overal mee te bemoeien, en het gevoel dat ik er weer enigszins bij hoorde 😉 Het najaar van 2023 zou in het teken staan van een volgende operatie en daaropvolgende revalidatie. Helaas liep dit uit op een fiasco, op de operatietafel werd besloten de operatie af te blazen en vervolgens moest ik mijzelf voorbereiden op een amputatie. Ik kan er niks aan doen, maar ik moest constant denken aan Queen ‘Who wants to live forever.. ‘ tsja, goeie vraag, geen antwoord. 

 

Naast Honza en het nieuwe dieptepunt zagen wij even niks in extra hulp en drukte van Workawayers,  eerst dit verwerken. Vol goede moed en volledig voorbereid op de amputatie ging ik richting dokter Taborska, ik had tenslotte al erger overleefd. Het eerste gesprek was kort maar krachtig, zei was het niet eens met de diagnose en was niet van plan om ook maar iets te amputeren op dit moment. Haar oplossing kwam in de vorm van een brace, mijn been zou gefixeerd worden en daarmee zou eerst onderzocht worden of mijn knie sterk genoeg was voor een prothese, en nog belangrijker of de amputatie uiteindelijk echt noodzakelijk is. Eind november krijg ik mijn brace, een paar dagen later LOOP ik voor het eerst achter een karretje in de supermarkt. Het lopen met krukken en 1 "stijf" been is vreemd maar went aardig snel, ik kan niet ver maar zonder hulp was de actieradius van mijn rolstoel ook beperkt. De veranderingen, voor mij verbeteringen, geven veel nieuwe energie om verder te gaan. En dat is maar goed ook, mijn energielevel is op een dieptepunt door de Imatinib, de medicatie voor mijn CML.

 

Begin maart kregen we gezelschap van Luis, een Chileen die een weekje kwam helpen. Aangezien Honza alweer een paar maanden van alles en nog wat aanpakte hadden we voor hem maar 1 klus, opruimen.....sorry Luis, de berg op de aanhanger was hoger als de auto. Luis vertrok op vrijdag weer en met Honza spraken we diezelfde dag af om op maandag met onze badkamer te beginnen, we zien wel hoe we het redden met zijn 2. ‘s Avonds kregen wij via Workaway een berichtje van een Canadees stel waar wij eerder contact mee hebben gehad, of ze ons konden komen helpen voor 2 weekjes....wat denk je zelf, ik geloof niet in toeval maar dit zet je aan het twijfelen, hoor ik Monty Python? ‘Always look on the bright side of life....’

 

Ons Canadese stel, Jordan en Olivia, blijken 2 vreselijk gedreven hardwerkende en grappige mensen te zijn. Afgelopen week is niet alleen de hele badkamer verdwenen in een container, ook ik 😩, iets van met vallen en opstaan en beter uit je doppen kijken. Ook liggen al de eerste leidingen in de badkamer en is er boven geschilderd en behangen in de nieuwe privé logeerkamers. Vannacht (zondag 24 maart) bedacht onze nieuwe close in boiler dat hij niet geschikt was als boiler en klapte volledig uit elkaar, vanochtend troffen we een klein zwembad aan in de ontbijtruimte. Eerste wat dan boven komt drijven is TLC, ‘Waterfalls’.

 

Aankomende week gaan we vrolijk verder, in het verschiet is alvast de volgende Workawayer in juni, en daarvoor diverse vrienden (morele steun is ook belangrijk) en onze jongens, en wie weet wat meer.

 

En zoals ik elke avond afsluit wil ik ook nu afsluiten met Youp, ‘Niemand weet hoe laat het is’ 😉

 

Bedankt voor het lezen, Never give up 😊