Gezondheidszorg in Tsjechië

Sinds Ray 1,5 jaar geleden met een aortabreuk in het ziekenhuis van Usti nad Labem terecht kwam zijn we 'experts' geworden in de zorg in Tsjechië! De veel gestelde vragen uit Nederland waren of we Ray niet liever over wilden laten brengen naar een Nederlands ziekenhuis, of de zorg daar wel goed was en of we wel konden communiceren. Allereerst was het überhaupt niet mogelijk om Ray te verplaatsen gezien zijn lichamelijke conditie, ten tweede we waren ook niet meer verzekerd in Nederland maar in Tsjechië en ten derde zijn we zeer tevreden over alle medische zorg die Ray hier krijgt.
 

We weten nu de weg uit ons hoofd naar de ziekenhuizen in Usti nad Labem, Litomerice, Roudnice nad Labem, Litvinov, Chomutov en 3 verschillende ziekenhuizen in Praag; Malvazinky, FNKV en VNF.
 

De ziekenhuizen zien er hier niet hypermodern uit, de gebouwen ogen oud en versleten, sommige dan wel weer heel statig. Je waant je er terug in de jaren 70 of nog ouder. Van binnen worden ze opgelapt met een lik vrolijke gekleurde verf en een nieuwe linoleumvloer over de oude tegelvloer heen. De kamers zijn over het algemeen niet groot en daar worden dan nog met gemak 3 bedden ingepropt waar net een nachtkastje tussen kan staan. Van gordijnen tussen de bedden voor wat privacy hebben ze ook nog niet overal gehoord. Toen Ray in Litomerice op de verpleegafdeling lag kon het gerust voorkomen dat je daar op bezoek was en de buurman even op de postoel ging zitten om zijn behoefte te doen! De wc’s en douches zijn functioneel maar alleen erg gedateerd. Het is ook de bedoeling dat je je eigen toiletpapier meeneemt en als je je doucht of wast voor je eigen handdoek, washand en zeep zorgt! En als je de verpleging belde kreeg je via de intercom in de kamer steevast de vraag waar je ze voor nodig had in vlot Tsjechisch!
 

Op de intensive care / ARO waar Ray in Usti lag zag het er hypermodern uit echter terug op de gang werd je weer terug geworpen in de tijd. Na Usti kwam Ray in Litomerice op de ARO terecht, deze zat helemaal achteraan in het ziekenhuis in de kelder, de vloer was daar nog betegeld en de muren ook, een soort van Russisch slachthuis. De verschillende IC bedden stonden in een soort van glazen hokjes en het was er altijd een beetje duister! Tijdens de coronapandemie was er een bezoekverbod vanaf eind oktober '21 tot half februari '22, alleen bij hoge uitzondering of wanneer het leven van je geliefde eindig was mocht er bezoek komen. En aangezien wij de uitzondering waren liepen wij dus elke middag door een leeg en schemerig ziekenhuis waar ze de verlichting ook maar half aan hadden gedaan omdat er toch niemand liep. Dus dat was best een beetje spooky. Bij binnenkomst moesten we een soort van groen operatiejasje aan en hoesjes over je schoenen en een haarnetje en na afloop moest alles in de wasmand. Helaas werd Ray begin december overgebracht naar Malvazinky waar hij op de langdurige IC terecht kwam en daar deden ze niet aan uitzonderingen, dat waren 2 lange maanden waarin we elkaar maar 3x in levende lijve zagen.
 

Het eten in het ziekenhuis is niet echt iets om je op te verheugen, met uitzondering van de maaltijden in Malvazinky waar Ray ruim 2 maanden lag, daar kreeg hij zelfs wekelijks een overzichtje met wat er op het menu stond en mocht hij een keus maken. Maar in de andere ziekenhuizen is het over het algemeen erg weinig, erg zout, weinig tot geen groenten en/of fruit en ook amper eiwitten.  ’s Ochtends om 6 uur begint de dag en staan er een boterham en/of rohliky (langwerpig broodje) op je te wachten met 1 boter en 1 soort beleg (geen keus) en krijg je een mok oploskoffie met melk en heel veel suiker of thee. In de middag, half twaalf, krijg je standaard een kom soep en een bord warm eten met soms een yoghurtje of stuk fruit en rond 5 uur krijg je weer brood, 1 boter en 1 beleg. Tussendoor krijg je niets, uitzondering hierop is weer Malvazinky, en ook voor drinken moet je zelf zorgen. Ook het bestek is een speciaal verhaal bij het ene ziekenhuis krijg je dat gewoon bij je eten, bij het andere krijg je een bakje met bestek daar doe je het je hele verblijf maar mee (na het eten wel zelf even afwassen) en bij één ziekenhuis moest het bestek zelf van huis meegenomen worden! Omdat het eten niet echt geweldig is bracht ik Ray, toen het bezoekverbod werd opgeheven, elke dag lekkere broodjes, yoghurtjes en fruit om aan te sterken, in Litomerice kreeg hij dan ook eindelijk na 5 maanden voor het eerst weer een lekkere döner. Het spreekt voor zich dat die zo weg was. Op zich was het dus ook niet zo gek dat hij in die hele eerste ziekenhuisperiode 20 kg was afgevallen en ook in de afgelopen 3 ziekenhuisopnames gingen er weer wat kilo’s af! 
 

Hieronder een verzameling foto's van het ziekenhuiseten! blog gaat verder onder de foto's

En moet je na je opname terug voor controle dan ga je naar een ambulance / polikliniek om de dokter te zien. Bij de meeste ambulances is het helaas niet mogelijk om een afspraak te maken, dus als je aankomt moet je je melden bij de zuster (wacht tot er een deur opengaat, en meld je aan! ) en dan maar wachten tot je aan de beurt bent. Op een drukke ochtend zit je zomaar 2 tot 3 uur te wachten want ze raffelen het daar binnen uiteindelijk niet af! Het langst hebben we bij de orthopeed zitten wachten dat was 5 uur! Dus tegenwoordig zorgen we voor iets te eten en drinken mee en een opgeladen telefoon! De stoelen in de wachtkamers zijn ook niet overal de meest comfortabele, in Litomerice zijn dat metalen stoelen die aan elkaar vast zitten, ze zouden zomaar al een jaar of 50 oud kunnen zijn! (enige keren dat Ray blij is met zijn rolstoel met zacht kussentje)
 

Wat betreft de specialisten (cardioloog, longarts, orthopeed, vaatchirurg, hematoloog) waar we naartoe gaan die spreken gelukkig allemaal engels. Ondanks dat we al steeds meer Tsjechisch verstaan is het belangrijk dat we goed begrijpen wat er allemaal gezegd wordt en dat wij ons goed kunnen uitdrukken om te laten weten hoe het gaat.
 

En ook als we naar de huisarts moeten dan hoop je maar dat er niet teveel mensen in de wachtkamer zitten voor je! De huisarts is wel een beetje de spil in het verhaal. Bij elke specialist krijgen we na de doktersafspraak een formulier met de gemaakte afspraken en uitslagen mee en een kopie geven we aan de huisarts zodat zij overal van op de hoogte is. De huisarts is ook van alle markten thuis, je kan er bloed laten afnemen, een ECG laten maken, een urinetest laten doen of je bloed/zuurstof meten. En hebben we een nieuw recept voor medicijnen nodig dan sturen we een appje en krijgen we een QR code via de sms. Met deze QR code kan je bij elke apotheek waar je maar wil je medicatie ophalen.
 

Een deel wordt vergoed door de verzekering en een klein deel moet je zelf betalen, hoe berekent wordt wat je zelf betaald is ons nog steeds een raadsel. Van de zorg in het ziekenhuis wordt 100% vergoed.
 

Natuurlijk hadden we liever niet gehad dat we zo goed op de hoogte zijn van het reilen en zeilen in de verschillende ziekenhuizen hier maar we zijn blij dat de zorg hier zo goed is en hebben dan ook alle vertrouwen in de artsen hier in Tsjechië.